Al een tijdje vraag ik mij af waarom onze egoïstische kortdurende pleziermomentjes in het verkeer boven elkaars veiligheid en dus langdurig geluk staan?
Zojuist las ik een bericht van Regio15 over een fietser die bij de Soestdijksekade de Escamplaan overstak en werd aangereden door een ‘RandstadRailvoertuig’ (vast een hip woord voor een Haagse tram).
De tekst vertelde verder dat de fietser vermoedelijk meer aandacht had voor de muziek die door zijn oordopjes kwam dan voor het verkeer om zich heen en zo de tram niet had horen en zien aankomen. Dit ondanks de toeter die de trambestuurder zou hebben ingedrukt.
De fiets kwam uiteindelijk onder tram en de fietser zwaargewond voor de tram.
Dus hoog tijd om te zeggen wat ik ervan vind… en dat natuurlijk wel met een sprankje hoop om elkaar te motiveren tot minder verkeersslachtoffers.
Tramchauffeur en andere medeslachtoffers
Laat ik eerst vaststellen dat we volgens mij A: in het verkeer zelden tot nooit alleen zijn; en B: deelname aan het verkeer geen spelletje is. Simpele stellingen toch?
Dan C. Áls dit ongeval dodelijk was geweest, kunnen we er vergif op innemen dat de tramchauffeur niet zo lekker meer slaapt als voor het ongeval. Ook als het niet dodelijk afloopt, staan de beelden en de bijbehorende angsten al in zijn geheugen gegriefd en ligt een traumaatje voor de hand.
En dan druk ik mij nog zachtjes uit want hoe iemand iets een plekje geeft, verschilt immers van persoon tot persoon. En deze chauffeur is de komende dagen vast niet helemaal zen.
Nou dan. Wil jij iemand de rust in zijn kop ontnemen? Ik niet. Anderen duidelijk wel, want ze zijn vaker in het verkeer niet dan wel met het verkeer bezig. En bedankt!
Vroegâh was alles beter
Weet je nog vroegâh? Toen mochten we toch in het verkeer helemaal geen walkman in… of op? Ik snap echt niets van onze wetten. Vorige week werd mij ook nog eens verteld dat je wel op de fiets mag bellen, maar niet in de auto? Huh? Serieus?
Zelfs ik kreeg het ooit voor elkaar om met mijn Nokiaatje in de ene hand, de post in de andere, de grond te raken in mijn kekke korte spijkerrokje (wel met stoere boots eronder natuurlijk, maar toch). Echt allemaal heel charmant, maar zo niet handig. En dat vlak voor de oranje brievenbus. Ik was er bijna.
Liep goed af hoor; ook al moest de horde fietsers die van het groene stoplicht op mij af stormde wat moeite doen om mij veilig te passeren en vooral ook elkaar niet in gevaar te brengen. Trappers in elkaar en kop tegen de stoeprand is voor niemand plezant, lijkt mij.
Zeker niet omdat ik, een ander, dacht wel eventjes alles tegelijk te kunnen.
Lieve mensen, bij deze alsnog mijn excuses voor dat ik jullie in gevaar bracht. En ook alsnog bedankt dat jullie niet boos op mij werden. Alhoewel dat dan wel weer meer dan terecht zou zijn geweest.
In mij zit dus ook echt geen heilige, maar wel realist die niet bang is voor de spiegel en echt vind dat het anders moet en kan. Anders voor elkaars veiligheid!
Wat fietst daar nou voor lekker ding?
Zo fietste ik van het zomer op het fietspad, terwijl een kerel druk bezig met zijn phone (gewoon) overstak. Hij ziet mij vanuit zijn ooghoek van rechts komen en kijkt weer naar zijn phone. Besluit vervolgens om mij met mijn wapperende blonde lokken toch maar eens iets beter te bekijken.
Dus de man kijkt weer naar mij en let nog steeds niet op het verkeer. Nu was ik erg blij dat de auto die hem van links naderde wel goed oplette. De chauffeur greep op tijd in en remde.
Maar wat nou als het net iets drukker was en er nog één of meerdere voertuigen achter deze auto hadden gereden en die niet zo snel reageerden? Of als deze bestuurder ook druk met zijn phone geweest was?
Zeer waarschijnlijk was er dan wél minimaal één persoon geëindigd met een whiplash of iets anders heel naars.
Was ik het of was jij het? Jij met je phone die ook nog even het vrouwelijk schoon op je pad moest checken? Of hadden jij en ik het allemaal voor ons neus zien gebeuren… beelden die ons nog lang zouden najagen? Om nog maar even te zwijgen over jouw geweten… of zit die inmiddels ook in je phone?
Fietsers in de knoop
Paar weken later stak een voetgangster die druk bezig was met haar phone, over op het zebrapad. Ik naderde haar te voet van links en twee fietsers kwamen van de tegenovergestelde richting.
Het zebrapad loopt alleen over het autogedeelte en stopt bij het fietspad. Vanaf daar mogen we het onderling uitzoeken. Je ziet dit vaker en ik heb werkelijk geen idee welk briljant brein dat ooit zo bedacht heeft? Oké, ik parkeer dit onderwerp wel voor een volgend blog.
Dus de dame loopt niet meer op het zebrapad, heeft dan ook geen voorrang meer en heeft (jawelz) alleen oog voor haar phone en misschien een beetje op de grond vlak voor haar.
De twee fietsers die aankwamen rijden, konden haar nog net ontwijken. Niet elkaar! Autsch.
De schade was gelukkig nihil.
Maar we zeggen niets
Welnee, we zeggen niets. Natuurlijk niet. Hallo! Niemand zegt iets om elkaar te wijzen op het feit dat het gewoon niet kan wat je doet. Gevaarlijk! Egoïstisch! Not done!
En ook niet stoer… ofzo!
Nee, die confrontatie gaan we liever uit de weg, want meestal zijn het vreemden… en je weet maar nooit. En als het geen vreemden zijn? Dan zeggen we ook niets. Natuurlijk niet. We zijn geen zeuren en willen ook niet ervoor doorgaan. Zeker niet bij onze vrienden.
Maar…
Ho! Stop! Effuh terug!
De autogordel
De autogordel dragen we toch ook inmiddels allemaal? Al jaren? Niemand hoor je meer erover. Maar ik kan me nog vaag iets heugen dat deze verplichting ingevoerd werd en er ook veel verweer was. Misschien was ‘overheidsbetutteling’ toen wel het woord van het jaar.
Campagnes om ons te overtuigen werden ingezet. Met als resultaat dat we het nu heel raar vinden als iemand zijn gordel niet om doet en we elkaar zonder moeite erop wijzen als dat het geval is.
Dus het kan! … écht wel!
Geen heilige
Toegegeven, ik ben mij ook wel een flink aantal keren helemaal de … geschrokken van ambulances die ik niet eens kon horen aankomen en ben zelfs eens met piepende oortjes de auto uitgestapt na een rit van Weert naar Den Haag (zo hard!). Inmiddels heb ik tinnitus… nuff said.
Ook ik heb ooit sms-end aan zowel mijn linker- als rechterkant autospiegels (niet de mijne) eraf gereden en ben een andere keer over een paar te hoge verkeerverdrijvers (?) geknald, omdat ik dacht wél tegelijk te kunnen sms-en en rijden.
Ik wel! Het ging toch altijd prima? Zeur niet zoooooo!
Maar goed, in mij zit dus ook écht geen heilige, maar wel een realist die niet bang is voor de spiegel en echt vind dat het anders moet en kan. Anders voor elkaars veiligheid!
Bottomline
Welnu: neem je deel aan het verkeer, dan is dat niet zonder gevaar. Het is fucking serious business!!! Ooit hebben we onderling afgesproken dit te doen met respect voor elkaars veiligheid en welzijn.
Veiligheid doen we met elkaar, ik voor jou, jij voor mij, en zo ook miljoenen anderen dat voor mij én voor jou doen, we doen het samen ook voor jouw grote liefde(s), voor je vrienden, voor je familie, je hond… én dus doe jij dat ook voor ieder ander!
Afleidingen voor jouw pleziertjes horen daarbij gewoon niet thuis. Dat is gewoon asociaal, egoïstisch en narcistisch… heel plain and simple en niet anders!
