Mijn tweede kerst als ‘weduwe’ zit ik alleen uit, net als heel veel andere mensen. Vind ik dat erg? Ik weet het niet, misschien zit ik er zelf ook wel niet mee. Toch zit mij iets dwars, vooral als niemand ook maar heel even de tijd neemt om te vragen: “Wat doe je met kerst?”. Een vraag die voor mij nu meer betekent, dan ik ooit had gedacht.
Eenzame kerst
Net als veel Nederlanders ga ik een ‘eenzame kerst’ tegemoet. ‘Eenzame kerst’, zoals ze dat zo mooi in songteksten weten te vatten en wat in de media aan het einde van ieder jaar voor de nodige aandacht zorgt.
Ben ik nu zielig? Nee, want ik kan niets met familiediners en andere verplichte gezelligheid. Wel met ‘er voor elkaar zijn’ en natuurlijk met gewone gezelligheid.
Er voor elkaar zijn
Er voor elkaar zijn is veel belangrijker, en daarom begin ik toch even over mijn ‘eenzame kerst’. Iedereen lijkt namelijk altijd heel veel te vinden van al die oudjes die zo zielig zijn als ze met kerst alleen zitten. Zo zielig al die mensen die een ‘eenzame kerst’ tegemoet gaan.
Ja ja, we moeten de strijd samen aangaan tegen eenzaamheid. Godzijdank hebben we dan opeens gelukkig nog wat kerken en vrijwilligers om zich over deze mensen te ontfermen. Verder blijft het vooral iets van het beeldscherm. Het raakt ons, maar zo gauw als het scherm uitdooft, dooft ook onze betrokkenheid.
Ik word van dit soort bla-bla op dit moment dus wel een beetje cynisch. Dat snap je. In mijn omgeving komt dus schijnbaar niemand verder dan het fenomeen ‘eenzaam zijn’ even waarnemen en zich weer bezig houden met hun eigen kerst. Waar ze ook niet allemaal even veel zin in hebben, dat weet ik best.
Ben ik te assertief?
Nu heb ik op mijn telefoon zo’n 16 tot 24 vrienden op mijn zelf met een widget samengestelde sneltoets-scherm. Hiervan vormen er natuurlijk maar een paar de harde kern. Van al die ‘vrienden’ is er geen één die de afgelopen weken aan mij heeft gevraagd: “Wat doe je met kerst?”.
Nu weten ze allemaal dat ik wel een noodkreet verstuur als ik tegen kerst of iets anders op zou zien. Maar kom op zeg! Een beetje aandacht voor elkaar, hoe moeilijk is het? Waar is hun sociale kant nu dan?
Vormen zij dan toch een perfecte afspiegeling voor onze samenleving, die van vandaag en die van de toekomst? Zou het dan wel ooit nog goed komen?
En vorig jaar dan?
Vorig jaar was er na 28 Kerstmissen mijn allereerste kerst zonder mijn vriend. Ook toen werd mij niets gevraagd. Wel vroeg ik zelf een groot deel van mijn sneltoets-scherm of ze zin hadden tweede kerstdag hier op de bank te komen hangen in hun lekkerste kloffie. Geen ingewikkelde toestanden, gewoon gezellig samen.
Twee vrienden zouden er sowieso zijn, dus wie zin had, kon aanschuiven. Maar niemand kon. Iedereen had zijn agenda al lang vol met de verplichte toestanden. Eerste kerstavond naar de ouders van de één, de andere avond naar de moeder van de ander. Ook de vrijgezellen leken al maanden daarvoor hun avondjes strak gepland te hebben. Zucht.
Ontmoedigend
Het is allemaal niet erg, maar wel gewoon ontmoedigend. Een jaar of vijf daarvoor had ik ooit zo’n zelfde poging gedaan met hetzelfde resultaat. Ook toen kon niemand en had ik met Ronald en nog een vriend van ons een gezellige avond bij mijn nichtje op de bank.
En dat was ook niet het eerste initiatief, maar de lol … die gaat er zo wel snel af.
Dit jaar heb ik dus maar niemand meer gevraagd. Waarom zou ik? De bank is nog steeds groot en iedereen is ook nog steeds welkom, maar Ik, ik heb het opgegeven.
Geen gedoe en tijd voor mijzelf
Een flink aantal weken terug, nog voor mijn vakantie begin december, dacht ik even aan kerst en dat ik niets had gepland. Ik bedacht mij dat de kerstdagen alleen doorbrengen, misschien wel gewoon heel fijn is. Ik heb het nu best druk en de dag erop rijd ik met mijn moeder en twee honden naar Duitsland. Da’s meer dan genoeg.
Bovendien scheelt ‘niets doen aan kerst’ een hoop gedoe, een hoop centjes en vooral een hoop rommel. Lekker rustig. Helemaal niet erg. Zo belangrijk vind ik kerst niet. Ook nooit gevonden.
En toch knaagt er iets.
Dat is duidelijk.
Wat doe jij met kerst?
Het knaagt en het wordt steeds pijnlijker als het aantal dagen tot kerst minder worden en die dagen steeds korter worden. Die vroege avonden die je haarfijn en ook nog eens dagelijks laten weten dat het bijna kerst is.
Het is extra pijnlijk omdat we leven in een wereld waar we verklonken lijken met onze telefoon, waar iedereen dagelijks via WhatsApp met elkaar communiceert, waar we op minder dan een armlengte van elkaar verwijderd zijn, waar je met hetzelfde apparaat zelfs kunt bellen, waar je ook nog kunt aanbellen en elkaar even kunt knuffelen… exact die wereld, die wereld waar die ene vraag maar niet komt.
Ook niet van mensen die je live spreekt. Zelfs niet van mijn eigen moeder. Wél de vraag – ook gesteld via WhatsApp – of ik kerstavond en eerste kerstdag op haar hond wilt passen. “Ja hoor, geen probleem. Ik ben er toch.”, antwoordde ik cynisch met een appje.
HINT!
Maar ik zwijg
Ik zwijg. Dit is mijn spelletje. Ik zwijg zoals ik jaren daarvoor met mijn verjaardag deed. Ook dat jaar vergat mijn vriend mij te feliciteren.
Dit gebeurde ieder jaar. Ik kende hem. Het was ook helemaal niet erg. Leuk juist. Ik zei niets, expres niet. Ik was nieuwsgierig hoe lang het ging duren en wachtte af.
Nou, het heeft zeker 48 uur geduurd. 48 uur tot ik hem zoveel hintjes achterelkaar ging geven, dat hij het wel moest snappen. Ik had die dagen eigenlijk de grootste lol. Dat was mijn spelletje.
Nu doe of deed ik dat weer. Ik was zo benieuwd wie van mijn vrienden aan mij zou denken, en ook: wanneer zij dan (eindelijk) aan mij denken. Benieuwd wie de moeite wanneer ging nemen om even te polsen of ik niet alleen zit met kerst, of ik geen ‘eenzame kerst’ tegemoet ga.
En dat natuurlijk zonder dat ik zelf te prominent in beeld hoef te komen, gewoon als een teken… hé, we zijn er voor elkaar!
Nu is het zaterdag, het weekend voor kerst… ik verwacht nu niet veel anders meer dan the usual shitload aan nogal onpersoonlijke plaatjes met kerstwensen als badge (door)verstuurd via WhatsApp.
Ze bedoelen het goed
Iedereen heeft het beste met mij voor. Ik weet het. Niemand wil dat ik in een gat val, het gat van het verwerkingsproces, maar ze hebben het gewoon te druk. En ze weten dat ik me wel red, waardoor zij weer andere mensen kunnen helpen die hun hulp harder nodig hebben. Het is ook wel prima zo.
Bovendien weten ze ook dat ik wel aan de bel trek, als ik ze nodig heb. Alléén met kerst heeft dat geen zin, denk ik dan cynisch en moet er tegelijk ook om lachen. Ik schud mijn hoofd. Ze hebben het dan allemaal zóóóóóóóóó druk met hun kerstpakket… een kerstpakket vol met verplichtingen. Zij wel.
Ik zucht, en ben blij dat ik dat niet heb. Wat een vrijheid!
Moet ook niet eraan denken
Maar stel. Stel ik trek wel aan de bel. Stel ik stuur iedereen nu een appje en zeg dat ik alleen ben met kerst. Drie avonden vlak na het weekend zit ik alleen. Drie avonden waar niemand alleen hoort te zijn. Tenminste, niet volgens de media en al helemaal niet volgens onze sociale normen en waarden.
Stel dat mijn vrienden dat toch wel erg sneu vinden. Wat dan?
Dan moet ik opeens in mijn mooiste kleertjes straks bij mensen gaan opzitten die allemaal fratsen hebben bedacht, waar ik helemaal geen zin in heb. De uren uitzitten op een stoel aan een tafel, waar misschien iemand – die ik totaal niet ken – zichzelf wel heel erg leuk vindt. Waar blikken van ergenis over en weer gaan.
Of een dame naast me – die ik natuurlijk ook niet ken – die al snel te diep in het glaasje heeft gekeken. Kinderen die misschien vooral heel irritant zijn en extreem luidruchtig rond blijven rennen. Of nukkige pubers!
Ik die allerlei hapjes of andere zaken voorgeschoteld krijg, die ik helemaal niet lust. Ja, sorry, ik blijf een lastige eter. Gaat ook nooit meer over.
Nee, laat mij maar lekker alleen zijn dan! Lekker thuis op mijn eigen bank met een gewone zak chips, niet met een familiefilm, maar de aller aller allergruwelijkste psychopathische moord die ik op Netflix kan vinden!
Bless you, Netflix!
En dan eindelijk
En dan is het woensdag. De week voor kerst. Eindelijk is daar die vraag. “Wat doe jij met kerst?” Voor het eerst dit jaar stelt iemand mij die vraag. Wow! Versta ik het echt goed? Ze herhaalt hem. Ik luister nu heel aandachtig. Ja, ik versta het goed.
“En jij? Wat doe jij met kerst?”
Shit, de eerste!
Het was dat we woensdag gezellig samen waren om haar verjaardag te vieren, anders was de vraag wellicht nog steeds niet gesteld. Ik hoopte dat de teller op ‘0’ zou blijven hangen. Dat was mijn spelletje.
Maar ‘1’ is toch ook wel heel mooi?
Waarom kruip ik dan toch in de pen?
Wellicht denk je nu: Maar alles is dan toch goed zo? Nancy wil liever alleen op de bank zitten dan allerlei moeilijke toestanden, dus dan moeten we dat allemaal maar lekker zo laten.
Moet je ook inderdaad. Maar…
Maar denk de volgende keer nou eens echt na als ‘eenzame kerst’ of ‘eenzame oudjes’ het onderwerp van gesprek zijn, zeker als je het allemaal zó zielig vindt. Denk eens na wat jij daaraan nou zelf werkelijk hebt gedaan de afgelopen jaren, waarom dat zo is, én wat je eraan zou kunnen veranderen?
Welk verschil ben jij bereid om in iemands leven te maken? Voor iemand die geen familie is. Hoeveel moeite gaat dat jou kosten en hoeveel moeite zou jij daar werkelijk voor overhebben?
Want hoe mijn kerst nu verloopt, zo kan jouw kerst straks ook zomaar verlopen. Hoe mijn kerst verloopt, verloopt het voor heel veel mensen. Ik, ik wil het zo, maar dat geldt niet voor iedereen!
P.S. Je telefoon is binnen een armlengte, die eenzame vriend of vriendin ook! Doe het gewoon en doe het nu!
P.S.2 Ook ik leer hiervan!
