Zojuist kreeg ik van een ‘friend’ op Facebook een afbeelding die lijkt op onderstaande. Ik denk dat dit is inderdaad wie ik ben. Het benadrukte weer even mijn gevoel, mijn geluk… en ik kreeg een blije smile op mijn gezicht.
En denk juist dat dit exact mijn kracht is:
Niet balen dat een situatie niet is wat je hoopte. Accepteren. En er weer gewoon wat van (proberen te) maken.
Alleen heb ik het geleerd? Is het opvoeding? Of gewoon karakter? Sterrenbeeld? Of alles tezamen?
Maar ik denk ook – en weet het eigenlijk wel zeker – dat het niet altijd gaat lukken. Pijn kan zomaar te heftig zijn. Denk dat we daar allemaal voorbeelden van gezien hebben of zelf al eens in die donkere periode(s) moesten verkeren.
Of de koek is opeens op. Who knows?
Hoe ik erachter kwam dat niet iedereen is zoals ik
Misschien komt het doordat ik enig kind ben, maar ik denk dat ik in de basis dacht en denk dat iedereen is als ik. ‘We zijn immers allemaal gelijk’, de les die ik leerde van mijn ouders als kleine uk. Natuurlijk zag ik wel verschillen, maar toch trapte ik er telkens weer in: we zijn allemaal gelijk.
Man, wat was ik bang toen ik met mijn ijsje op een brede lage sokkel naast een paspop in de V&D zat en er een héle grote jongen met het downsyndroom (waar ik toen natuurlijk nog helemaal niets van begreep) recht op mijn ijsje af kwam. En ik maar tegen mijzelf herhalen: we zijn allemaal gelijk, we zijn allemaal gelijk, we zijn allemaal…
Geen idee hoe het afliep. Er gebeurde in ieder geval niets engs, anders had ik dat nog wel geweten. Toch?
14 uur vertraging
De eerste keer dat ik duidelijk constateerde dat we niet hetzelfde zijn in hoe we reageren en kunnen meebuigen in ons hoofd, was tijdens een zomervakantie als ‘oude’ tiener. Mijn (school)vriendin (dus toch ook een ‘creatief’) en ik waren aan het Gardameer en we zouden rond 12 uur met de trein van Trento naar Nederland vertrekken. Liftend waren we ruim op tijd op het station van Trento.
Heeft die trein 14 uur vertraging! 14 uur! JA 14!
Dus ik stel voor om de bagage in het depot te zetten en terug te liften naar het Gardameer. Daar nog een middagje aan het water, pizzaatje eten en dan hebben we nog alle tijd om weer terug te komen op het station. We zouden nog bijna kunnen gaan stappen. Bless us! Een bonusvakantiedag! Carpe diem!
Antwoord van mijn vriendin: ‘Nee, ik ben nu hier, ik wacht liever.’
Serieus!!! Heel resoluut ook nog. Viel niets aan te tornen.
Ik was nogal verrast. Zeg gerust totaal flabbergasted, maar dat woord gebruikten we toen nog niet. Stond werkelijk met een mond vol tanden.
Dat iemand zo makkelijk opgaf en er niet het leukste van wilde maken wat ervan te maken viel…
Ik snapte het niet. En het was juist zo on-wijs ge-mak-ke-lijk.
Nou daar ging onze bonus-vakantiedag. Of in ieder geval de mijne. Een ander zou er een moord voor doen.
Niet iedereen is zoals ik
Het was toen dat ik besefte dat niet iedereen zich zo gemakkelijk aanpast als ik en dus niet iedereen ‘is zoals ik’; zoals in mijn referentiekader.
Al zou ik dat soms wel willen, want ik denk dat dit mij heel veel geluk en plezier heeft gebracht en voor van alles – dat ik niet weet – heeft bespaard. Dat deze mindset mij tijdens de tegenslagen van het leven, deze tegenslagen mij nooit weerhouden hebben te dansen.
Carpe diem!
… ik wens het iedereen
