… en sta gewoon eens stil en zie al het mooie dat je allang hebt!
Naar aanleiding van dit artikel, gedeeld door een goede vriendin op Facebook, raakten zij en ik kort in gesprek.
Hieronder vind je een paar mooie alinea’s uit dat gesprek.
De perfecte doelgroep
“Keer op keer merk ik dat ik niet helemaal in het geijkte plaatje pas. Ik weet dat ik niet de enige ben, maar ik zou het iedereen aanraden. Ondanks dat ik de auteur beticht van een blik die niet verder lijkt te reiken dan zijn vriendenkring en misschien zijn werk (de blanke welgestelde man van goede huize), zie ik om mij heen wel wat deze man omschrijft.
Ik vind het alleen wel een nogal bekrompen visie voor iemand die zo’n boek schrijft. Soort zoekt soort en de rest bestaat niet.
Maar goed, hij heeft zo wel direct een perfecte doelgroep te pakken. De ‘succesvolle’ mensen tussen de 28 en 48, goede baan, twee kinderen, inkomen boven modaal, et cetera, et cetera. De doelgroep van heel veel concepten, projecten én boeken. Boeken die met name gaan over geluk.
Maar ik herken het type wel. Ontlopen kun je ze niet. Ze doemen overal telkens weer op. Vaak spot ik ze gehaast in de buurt van winkels. Ik moet stiekem vooral om ze lachen. Een soort klucht… karikatuur.”
Tijd om de dag te plukken én om je te verheugen
“Maar waarom denk je dat ik niet meer in Amsterdam wilde werken en een beetje een einzelgänger ben? Ik moet gewoon lucht hebben in mijn agenda, dán heb ik het ook in mijn hoofd.
Ruimte om van het weer te genieten wanneer dat mij dat gratis aangeboden wordt, tijd voor spontane ontmoetingen en de vrijheid om afspraken te maken waarbij ik dan ook nog eens de tijd heb om mij erop te verheugen.
Noemen ze dat niet ‘carpe diem’?
Dit alles in plaats van te denken: “Heb ik van de week nog wel ergens tijd voor mijzelf? En zo niet: wanneer dan wel?” En dat allemaal zonder te verstikken. Heerlijk toch?”
Spontaniteit versus planning
“Zo was er eens een mooie zomeravond in juli, ergens eind vorige eeuw. Nu leek het mij een goed plan om met een vriendin even een drankje te doen op een terras. We moesten die avond allebei werken en we werkten ook nog eens niet ver van elkaar. Om thuis te komen fietsten we ook nog eens allebei via het centrum.
Einde middag stuurde ik haar per sms mijn voorstel. Wat later ontving ik de volgende tekst: “Goed plan! Volgende week donderdag?”
Dag spontaniteit. Mijn ietwat sarcastische antwoord was: ‘Geen idee. Is het dan ook mooi weer?’
Gemiste kans.
Volgens mij zijn we die zomer nooit wat gaan drinken.”
Geef me ruimte. Ruimte om te genieten van al het moois dat zelfs een gewone dag brengt.
Rennen anderen zich dan wel alsmaar voorbij?
“Ook had ik een vriendinnetje, waarmee ik maanden van te voren een afspraak moest maken. Geen idee wat of wie er verder ‘allemaal’ voorgingen, maar ben bang dat het – zoals de schrijver een beetje stelt – te veel ‘luchtige’ vrienden waren.
Ik zou het eens kunnen vragen, maar de vriendschap is niet meer en ik hoor via via dat ze nog steeds niet gelukkig is. Helaas is haar leven nogal complex, maar die agenda dát deed ze toch écht zelf.”
Handjevol vrienden
“Zelf heb ik altijd maar één (of misschien toch wel iets meer?) handjevol vrienden gehad en durf mijn handen ervoor in het vuur te steken dat wij er voor elkaar zijn als de nood aan de man is.
Dit werkt voor mij en voor mij is het zo dan ook meer dan goed!”
Waarom hebben ze het eigenlijk zo druk?
“Natuurlijk heb ik het ook wel eens druk, maar in ieder geval niet met dingen die moeten voor… voor…??? Ja, voor wat?
Status? Die promotie? Een nog groter huis? Weer een nieuwe badkamer? Meer of grotere auto’s? Nog duurdere vakanties? … of toch voor de ‘norm’? … voor Facebook of Instagram? Voor waar je kunt laten zien hoe druk, hoe succesvol en dus hoe gelukkig je bent?”
Zaken buiten onze controle
”En natuurlijk zijn er altijd zaken waar we geen grip op hebben. Zaken die anders lopen dan we verwacht hadden. Die opeens onze tijd opeisen. Soms direct en soms langdurig.
Maar moeten we ons juist niet daarom hard maken voor de juiste balans? Die balans die ons nog een beetje in evenwicht houdt? Die balans die ons de veerkracht geeft als het tegenzit? Die balans die ons de ruimte geeft om te genieten van al het moois dat juist een gewone dag brengt?”
Stop NU met rennen!
Als iedereen – en misschien jij ook wel – nou gewoon eens stopt met rennen, de touwtjes eens flink liet vieren en NU de tijd neemt om ‘gewoon’ te genieten van al het mooie dat we al heel lang hebben? Als we nou eens stoppen met oeverloos onze agenda’s vol te proppen en gewoon de dagen gaan plukken… samen met de mensen die er voor ons écht toe doen?
Fuck die fotogenieke norm… het is JOUW leven! Het is jouw leven en van niemand anders. Alleen jij bent verantwoordelijk voor jouw leven. Je moet het dan ook écht zelf doen.
Zouden we dán eindelijk erachter komen dat we allang gelukkig zijn?… hadden kunnen zijn?
Of is dat te simpel gedacht?
