Gisteren gebruikte een ‘friend’ op Facebook goedbedoeld én publiekelijk de term ‘gratenpakhuis’ bij zijn intro naar een serie mooie foto’s van mooie vrouwen… die niet het standaard modellenfiguurtje hebben.
Niets mis mee. Of juist alles?
Het goede voorbeeld?
Als wij volwassenen het woord ‘gratenpakhuis’ gebruiken, snappen wij vaak wel dat het slechts om een feit gaat. Maar is dat duidelijk voor een kind? Snappen zij dit ook? Of horen ze een woord, uitgesproken door één van hun rolmodellen?
Geven we dan geen (micro)signaal af dat het gebruik van zo’n woord oké is?
Wat verwacht je dan van kinderen?
Mogen wij dan van kinderen ook verwachten dat zij dit soort woorden op de juiste manier gebruiken? En ze dan niet naar het hoofd slingeren van dat lieve meisje of jongetje in de klas dat al zo ontzettend graag wat dikker zou zijn? En dat – simpelweg – omdat jij ze ook gebruikt? … omdat jij het goede voorbeeld gaf?
Te veel om op te noemen
En er zijn natuurlijk nog veel meer woorden die wij volwassenen te makkelijk en te snel gebruiken. Allemaal woorden waarmee we ook microsignalen geven dat het gebruik hiervan oké is.
Ik kom nu even snel op: die bolle, die kale, die schele, die rooie, die lange, die kleine, die zwarte… en het lijstje wordt natuurlijk oneindig, als ik er wat langer voor ga zitten.
Meer soft skills in onderwijs
Daarnaast ben ik als fan van neuromarketing iemand die alles wil weten over wat er in ons koppie gebeurt, al een flinke tijd ervan overtuigd dat wij al jong op de basisschool kennis moeten maken met de werking van onze hersenen.
Dat klinkt best moeilijk en ingewikkeld, maar dat hoeft het zeker niet te zijn. Spelenderwijs kunnen kinderen prima op zoek naar wat speelt er on(der)bewust allemaal in mijn koppie af en waarom doe ik wat ik doe? Waarom zeg ik wat ik zeg en waarom reageer ik zoals ik reageer? Waarmee doet een ander mij pijn en ik een ander? Misschien iets als een wekelijks uurtje empathie?
Alleen door te begrijpen wat de resultaten van onze woorden en van onze acties zijn, is er een kans dat we leren hoe we elkaar niet beschadigen en veel pijn voorkomen. Pijn die soms of te vaak leidt tot flinke trauma’s en andere mind fucks in het latere leven. Zo zonde en zo simpel te voorkomen, als we dat écht willen.
Juist om pesten te voorkomen, moeten we weten hoe we elkaar beschadigen… en heel goed beseffen hoe dom en pijnlijk onze spontane reacties soms kunnen zijn!
Paard achter de wagen spannen
Ook denk ik dat we daarmee pas echt een bijdrage leveren aan het voorkomen van pesten. Dit in plaats van het paard alsmaar achter de wagen te blijven spannen, zoals we nu doen.
Mijn reactie op Facebook
Natuurlijk moest ik reageren op die ‘friend’ op Facebook en natuurlijk was er iemand die het opnam voor diegene die het bericht deelde. In de regel zijn dat eigenlijk altijd vrouwen. Iets met hun kroost verdedigen? Of sowieso altijd ‘in de verdediging’? Note to myself: mooi onderwerp voor volgend artikel.
Dus er volgde weer eens een discussie met iemand die duidelijk mijn reactie niet begreep en tót ik het nog eens probeerde uit te leggen. Toen viel het muntje. Eindelijk. Gelukkig.
“Hoe kun je nou door het gebruik van lelijke woorden als je over anderen praat, een voorbeeld stellen voor kinderen om dit niet ook te doen?
Volwassenen kijken wel vol afgrijzen naar hoe kinderen elkaar pesten en slachtoffer worden van het gepest, maar geven zelf dus geen goed voorbeeld.
Volwassenen geven dus eigenlijk met dit soort woorden niet de juiste signalen af. Ze geven geen goed voorbeeld en keuren dus soortgelijk gedrag hiermee ook gelijk goed. Je kunt dan onmogelijk van kinderen verwachten dat ze oud en wijs genoeg zijn om deze signalen te interpreteren zoals wij dat doen (als we het al doen).
Dit vraagt wel om iets verder te kijken dan wat we denken te zien én denken te horen … dit vraagt een inkijk in ons eigen hoofd en vooral om verantwoordelijkheid nemen.
Helaas, lees ik in jouw reactie de bevestiging dat veel mensen dit niet direct begrijpen en pesten dus voorlopig ook niet uit te bannen is. Erger nog, als de Nederlander steeds dommer wordt – wat cijfers aangeven – zal het pesten niet eenvoudig afnemen.
Neem dit niet persoonlijk, want dit is gewoon én ook helaas het niveau waarop men normaal niet nadenkt (verschil level 1 en 2). Zo werken onze hersenen. We willen en moeten (te) snel reageren (level 1). Door mijn werk, mijn manier van denken en ook nog eens door de invloed van een aantal scherpe vrienden, zit ik af en toe wel op level 2.
Dat is vaak flink afremmen, maar het is wel iets waardoor ik ben gaan beseffen dat juist kennis van ons denken, van hoe onze hersenen reageren, van dé laag achter de WYSIWYG, juist zo enorm belangrijk is én dit dus precies is wat op scholen gedoceerd moet worden.
Juist om pesten te voorkomen, moeten we weten hoe we elkaar beschadigen… en heel goed beseffen hoe dom en pijnlijk onze spontane reacties soms kunnen zijn.”
