Als je afgeleid wordt door de vraag: ‘Waardoor word jij afgeleid?’

De kleine filosoof in mij is de wereld soms kwijt. Welke wereld? Wat is er eigenlijk mis met afleiding? Moeten we ons altijd maar focussen? Is er dan wel ruimte om nieuwsgierig te zijn? Hoe kun je dan nieuwe dingen leren en ervaren?

Zojuist kom ik op LinkedIn een post tegen over vakantiestress en HSP. Ik denk: is de hele wereld opeens HSP? Dat mag, maar opeens zou ik het ook moeten zijn volgens diverse mensen om mij heen. Ik denk dan: ja, en dan? Heb ik er last van? Nee! Dus ik sla ook deze afkorting even over.

Kind verkent de wereld - Als je afgeleid wordt door de vraag: ‘Waardoor word jij afgeleid?’

Volgende post – het is vast omdat het zaterdag is – is van een coach die een vraag stelt, maar deze eerst inleidt. Hij heeft het over waarom we niet meer kinderlijk nieuwsgierig zijn, waar(om) we ons kind-zijn zijn kwijtgeraakt, over de maatschappij die ons (mis)vormt en vervolgens de lezer (m/v/x) de vraag stelt over waardoor hij vaak wordt afgeleid. (Dit kort door de bocht in mijn woorden samengevat.)

Weinig reacties, maar toch reageerde ik spontaan op deze afleiding. Soms kan ik het niet laten. Er schuurt dan iets, want niet iedereen is hetzelfde en we worden wel even gezamenlijk over een kam geschoren. Hallo!

Samen met mij zijn er vast nog miljoenen die zich niet 100% hebben geconformeerd aan deze maatschappij.

En waarom zouden we! Vaak zijn we blije eieren. Eieren die zich wel zorgen maken over de anderen en over de wereld die we uitputten, maar we moeten het ermee doen en doen het er graag mee. Dus ik MOET reageren.

“Kurt, ik heb werkelijk geen idee. Ik geloof ook dat ik niet helemaal in deze maatschappij pas. Ik zit nu met een loopneus en 26 graden in de woonkamer. Ik doe vandaag buiten niet mee, maar waarom heb ik net als mijn ma steeds een loopneus? Ik koppelde het aan koude lucht in warme holtes. Dus nu snap ik het niet meer.

Ik was eigenlijk onderweg om het Gemini te vragen, zoals ik vaker dingen aan de generatieve AI vraag, maar dit scherm op mijn laptop stond nog open. Iemand postte iets over vakantiestress en HSP en dat was de afleiding waard. Daaronder stond jouw vraag. Ook de afleiding waard.

Waarom zou ik me niet af mogen laten leiden door spontane zaken die ik op dat moment interessanter vind dan die vraag over mijn loopneus, die ik de hele dag nog kan stellen?

Spontaniteit en tijd/aandacht voor elkaar … voor wat op je pad komt, dát is voor mij prioriteit.

Niet dat gehol van deze maatschappij. Mijn hoofd mag van mij echt alle kanten op gaan, waarom daarover moeilijk doen?

Sorry, ik hoor hier niet!

Waar wel?

Lekker in ‘mijn’ bubbel.

Nature or nurture?”

Vervolgens dacht ik:

Ik ben bang dat niet veel mensen veel mogen van zichzelf. Ze moeten dit, ze moeten zus, doelen, horizons, status, carrière, verhuizen naar nog groter/duurder, weer een andere leasebak. Misschien moeten deze mensen eens wat meer in harmonie komen met wie ze/we werkelijk zijn. Misschien. Dit in plaats van wie we volgens van alles om ons heen moeten zijn.

Zijn we dan ook niet meer tevreden mensen?

Als je goed luistert, hoor je vaak dat mensen moeten voldoen aan de maatstaven van hun ouders en naaste omgeving. We willen willoos voldoen aan wat anderen vinden dat we hoorden te zijn. Hoe we moeten zijn.

Hoe we ons hoorden te gedragen, wat voor ons belangrijk moet zijn, wat we moe(s)ten bereiken om gelukkig te (mogen/horen te)zijn. Niet luieren op de bank. Nee, zeg, je moet meedoen aan die ratrace… en een beetje snel!

Je mag dus eigenlijk volgens deze maatschappij niet gewoon tevreden zijn, want dan zouden we stoppen met het de instandhouding van wat ons niet gelukkig maakt.

Dan zouden we stoppen met onze kinderen te laten voldoen aan de normen van deze maatschappij. Je moet er toch ook niet aan denken dat je je kinderen andere waarden mee geeft. Wat moet er wel niet van ze terechtkomen?

Misschien hoeven we ons dan ook wel niet anders voor te doen dan we zijn, dan kunnen we ook niet meer uit onze rol vallen. Zou dat niet heel fijn zijn? Scheelt vast een hoop burn-outs. Burn-outs waarvan de definitie nog steeds niet duidelijk is.

Misschien hoeven we dan ook geen bakken met geld en veel van onze tijd te spenderen aan moeilijke toestanden… zelfhulpboeken, retraites, coaches en andere moeilijke shit waar we ons liever op focussen dan op wat het leven ons aan leuke dingen biedt. Hoezo afleiding?

Sorry, beste Kurt, daar gaat je verdienmodel.

Maar hoe leuk zou de wereld zijn als iedereen wat blijer was met zichzelf?

Gelukkig mag ik dit schrijven van mijzelf. Gelukkig mag ik spontaan mijn gedachten op papier zetten. Mijmeren over alles wat ik niet begrijp, hoe ik denk dat de wereld leuker zou zijn voor iedereen… hoe ik wou dat mensen minder gebukt gaan onder hoe onze maatschappij in elkaar steekt… hoe we deze maatschappij zelf in stand houden.

Dat laatste is voor mij moeilijk te begrijpen. Niemand moet. Het is aan ieder mens zelf om ermee te breken, maar schijnbaar is de noodzaak niet groot genoeg. I rest my case.

Ik hoor hier niet.

Dat is wel duidelijk.

Kind verkent de wereld - Als je afgeleid wordt door de vraag: ‘Waardoor word jij afgeleid?’